Arif Arcan: İçimdeki Boşluk

Ä°çimde dolmayan bir boÅŸluk var. Çok eski zamanlarda eksilen bir ÅŸeylerin bıraktığı bir boÅŸluk. Yerine dolduramıyorum. Nelerin eksildiÄŸini, nelerin sızılı bir boÅŸluk bıraktığını bilmiyorum. En coÅŸkun anımda birden içimde yankı yapan ya da eylemsizlik halimde aniden eksik olduÄŸumu fısıltılı bir sızı ile hatırlatıp rahatsız eden bir boÅŸluk. 

Siyah beyaz akıp duran çatallı, boÄŸuk sesli hayat ÅŸeritlerinde bir türlü rastlayamadığım bir anımda eksiliveren ÅŸey neydi ki bu dolmaz boÅŸluÄŸu bıraktı. TarihlendiremediÄŸim eskilerden bir dize, bir nota, bir imge, bir ses, bir soluk, bir benzeÅŸim önce içimdeki boÅŸlukta yankılanır, sonrasında fısıltılı bir sızı, kulaklarıma asılır kalır.

Bir hayal, bir rüya… Hayır! Daha çok bir dejavu hali: Gözlerimi aralıyorum. Bir çiçek tarlasındayım. KuÅŸlar çok narin ötüyor. Tatlı bir esinti dolaşıyor ellerimde, yüzümde. Ensemde eÄŸleÅŸiyor. Önce bir kulağıma fısıldıyor; ‘geçti gitti artık.’ Tereddütle etrafıma bakındığımda öbür kulağıma fısıldıyor; ‘Ä°nan, geçti gitti artık.’

Bilmiyorum; bu, her defasında geçip gitmiÅŸ olan nedir yahut akmakta olan hayatın her anında geçip gitmekte olanı? Bu boÅŸluÄŸun nedenini ve nasılını hayatın akışında arıyorum.

Ya bu boÅŸluk ile doÄŸmuÅŸsam!..

Arif Arcan