Acele ediniz...

ÇocukluÄŸumdan, büyüklerimizin neredeyse dört elle sarıldığı ve geleneÄŸe atfen hayat bulan bazı uygulamalardan rahatsızlık seviyesine çıkmasa da keyif alamadığımı hatırlıyorum. Acıkmış olmamıza raÄŸmen herkes sofranın başında hazır olmadan yemeÄŸe baÅŸlanmaması bunlardan biri. En azından tadına bakmak için bile olsa yıllarca kahve içememek ve yeni yetme vaktimizde bile asla büyüklerin yanında söz hakkımızın olmaması da buna dâhil. Okulu ÅŸehirde okuyoruz ama tatillerde köye dönüyoruz. Kendimi pilli radyodan baÅŸka bir ÅŸeyin olmadığı keyif alanının içerisinde hapsolmuÅŸ hissediyorum. Tarla bahçe iÅŸlerinden sesi yerinde uzak durmaya baÅŸladığımız vakitler. Kitap okumak hem yorucu iÅŸlerden uzak kalmayı temin ediyor hem de istediÄŸim her yerden haberdar olmayı temin edecek bir görüş alanı açıyor. Yaşıtlarımızla birlikte farkı alışkanlıkları, hevesleri, hayalleri olan bir nesle ait olduÄŸumuzu hissediyoruz. Köyün ve kentleÅŸmeye baÅŸlayan ÅŸehrin geleneÄŸi içerisinde kendimize yer bulmakta zorlanıyoruz. 
Nereden tevarüs ettiÄŸimi hatırlamıyorum (Ä°mam Hatipli deÄŸilim) ortaokul vakitlerinden itibaren önce takvim yapraklarının arkasından buldukça da kitaplardan hadis okuyordum. Halen unutmadığım ve çok “iÅŸime yarayan” bir hadis okumuÅŸtum. Sıhhat derecesini ve kaynağını hatırlamıyorum. “Açlıkla yalanı birleÅŸtirmeyiniz.” Anlamını kavrayamadığım bir rivayet. Açlıktan takatimin kesildiÄŸi günlerin birinde (yoksulluk sebebiyle deÄŸil feÅŸellik -yerel dilde sevimli yaramazlık- sebebiyle yemeÄŸe vakit ayıramamaktan) yemek için akrabalarıma gitmiÅŸtim. Evde misafir var ve ben halimin aksini ifade ederek çıktım. Aynı durum iki yerde tekrarlanınca hadisin manasını kavradım. 

Yıllar sonra Sovyet Rusya’sında yaÅŸayan ve farz ibadetleri yapmaları yasaklanan Müslümanların, dinlerini muhafaza etmek için bazı haramların iÅŸlenmesine karşı titizlikle direnç gösterdiklerinden haberdar olmuÅŸtum. Özellikle selim fıtratı muhafazaya yönelik bir dikkat. Yine o yıllarda kese kâğıdı olarak kullanılan bir magazin gazetesinde Müjde Ar ile yapılan bir röportajı okuduÄŸumu hatırlıyorum. ÇocukluÄŸunu anlattığı kısımda şöyle bir ÅŸey de söylüyordu: “KardeÅŸimle ben annemle birlikte turneye giderdik mecburen. Annemin bizi yanına bırakacak kimsesi yoktu veya kimse bizi zapt etmeyi göze alamıyordu. Küçüktük, yaramazlık yapıyorduk. Annem bizimle ancak bir kaç ÅŸamar atarak baÅŸ edebiliyordu.” Röportajı yapan kiÅŸi yarım psikolog aÄŸzı ile travmadan bahsedecek oluyor. Müjde Ar’ın cevabı muhteÅŸem: “Ben buna kestirme ahlak diyorum. Ne yapsın annem, o bir yandan çalışıyor biz öte yandan yaramazlık yapıyorduk.”

İster geleneğin isterse kişisel durumumuzun önümüze çıkarttığı bir seçenek olsun, hayatın bizi terbiye ettiği zamanlar vardır. En kayıtsız veya denetimsiz kaldığımız bir anda maruz kalırız. An itibarıyla farkında olamasak da kulağımıza fısıldadıklarına dikkat kesilirsek bizi edepli olmaya davet ettiğini duyabiliriz.

Hayatın, problemlerle baÅŸa çıkmak için önerileri ve yöntemi farklıdır. Kendi içerisinden bir yol açarak bizi mecramıza ulaÅŸtırır. Bize teselli veren yerlerde konaklarız. Kalacağımız vaktin miktarınca etrafımıza çekidüzen vermekle uÄŸraşırız. Kimimiz telef olur, kimimiz kanatlanıp uçar buralardan. 

Yolumuzun önde gidenlerinden rivayet edilen bir söz vardır: “Allah’ın (Azze ve Celle) seni ne ile meÅŸgul ettiÄŸine bak, O’nun (Azze ve Celle) nazarındaki yerini anlarsın.”
Ne ile uÄŸraşıyoruz dostlar, meÅŸguliyetimiz ne? Merak ediyorum Müslümanlar, içimizde Allah’ın rızık olarak taksim etmediÄŸini kazanan biri var mı? O’nun (Azze ve Celle) ÅŸifa vermesi olmadan iyileÅŸenler, kaç kiÅŸisiniz? O’nun (Azze ve Celle) nasip etmesi olmadan sahiplendiklerimizin kaydını tutsak, listeye neler girer?

Dertliyim dostlar. Dün Telafer’den gelen bir ailenin garipliÄŸine ÅŸahitlik ettim. YoksulluÄŸuna ve gözü tokluÄŸuna. Tevekkülüne ve şükrüne. Niyazına ve gönül koyduÄŸuna.

Onlardan alınanların, bizim tamamlamamız gereken şeylere dahil edilip bir mükellefiyet olarak üzerimize kaldığını düşünüyorum. Yanlışsam bağışlayınız.

Ya yanlış düşünmüyorsam, bizi ne kurtaracak?

Bu soğuk kış gününde, bir ihtiyaç sahibinin duasından daha sıcak bir sığınak bulamayız. Sığınağa koşun Müslümanlar. Lütfen sırayı bozun ve acele edin.