iyi adam, baba adamdı. o benim nureddin abimdi

daha 6 yaşındayken

bir trafik kazası sonrası eve mahkûm olan bir babanın oÄŸlu olmak da varmış kaderde.
1970'in sonbaharıydı.
sarı süleyman, yani ÅŸöför süleyman babamdı. 

benim hikâyem
bir annenin, okuma yazması olmadan, rüzgâra karşı direnen bir yürekle 
dört çocuÄŸu büyütme çabası...
diÄŸer yandan 4 kardeÅŸin içinde en büyük olan, daha 14 yaşında, çocukluÄŸunu yaÅŸamadan evin babası haine gelen 
bir nurettin abisi olan biriydim iÅŸte ..

diyeceÄŸim o ki dost;
bizim dilimizde bir kelime vardır ki yalnızca bir hitap deÄŸildir; 
bir yüreÄŸin öbür yüreÄŸe dayanacağı omuzun adıdır: abi... abla...
bu kelimeleri baÅŸka dillerde ararsın, bulamazsın. 
evet, baÅŸka bir dilde abi abla kelimesi yoktur.

çünkü bu kelimeler gramerin deÄŸil, hayatın içinde doÄŸmuÅŸtur.
insanımızın kadim aile hafızasında, evlerin en kuytu köÅŸesinde,
tandırın dumanında, annenin o mübarek telaşında,
babanın eve taşıdığı ekmeğin bereketinde yoğrulmuş iki kelimedir.

“brother” deme, eksik kalır;
“sister” dersen, soÄŸuk kaçar.
bizim “abi”miz ve “abla”mız bir kültürü taşır, bir dayanışmayı taşır, bir vefayı saklar.

zira bilirsin dost, abi dediğinde bir sığınak, abla dediğinde bir omuz hatırlarsın.
bazen baba yokken babadır, bazen anne yokken annedir.
bazen ekmeÄŸini bölüÅŸtüÄŸün kiÅŸidir, bazen yükünü hiç sormadan sırtlanan.

hiyerarÅŸi deÄŸildir bu; gönülden gönüle kurulan bir köprüdür.
evde en büyük kimse o olmadan bile rolü hazırdır:
“siz durun, ben hallederim.”
iÅŸte bu söz bir toplumun en kadim ahlakıdır.

büyüdük, güçlendim, uzak diyarlara okullara gittik.
üniversite harçlığım, kendi harçlığından kestiklerindendi.
iÅŸ güç sahibi olduk, evlendik. evlendik dedimse, ah...
evliliÄŸimin ilk günü, iÅŸim daha yeniydi; cebime 50 tl koydu. sırtımı sıvazlarken 
“lazım olur mustafam” dedi.

sonra yol aldınız, hayatın çetin virajlarından geçtiniz 
ama onun nazarında siz hep “küçük mustafa” idiniz.
çünkü abi olmak böyledir: 
kendini kenara çekip kardeÅŸini ortaya koymaktır.
dua ederken önce kardeÅŸini anmak, sofrada önce ona buyur demektir.

işte bu dost, yalnızca aile değil; bir emanet ahlakıdır.

bizim kültürümüzün çimentosu bu iki kelimedir:
abi – yük taşıyan.
abla – yarayı kapatan.
kardeÅŸ – onların gölgesinde büyüyen.

ve aile...
aile dediÄŸin, kan bağıyla deÄŸil, 
yükün paylaşılmasıyla kurulur.
anne-baba yokken evin direÄŸi devrilmesin diye kendini direk yapan çocuklar yetiÅŸtiren topraklarda yaşıyoruz biz.

“abi-abla” hitabı, bu toprakların vefa defterinde yazılı eski bir duadır.
o yüzden çocuklarımıza bu kelimeleri öÄŸretmek sadece edep öÄŸretmek deÄŸildir;
bir dayanışma mirasını miras bırakmaktır.

evin büyüÄŸünü “abi” diye çağırmak, küçüÄŸünü “kardeÅŸim” diye baÄŸrına basmak;
merhameti, sorumluluÄŸu, sahiplenmeyi daha ilk adımda gönüllere iÅŸlemektir.

ve bil ki dost, bir evde “abi” varsa orada güven, “abla” varsa orada merhamet vardır.
bir evde bu iki kelime unutulursa modern dünyanın o soÄŸuk rüzgârı kapı aralığından içeri sızar;
kardeÅŸlik çözülür, vefa dağılır, aile sıcaklığı soÄŸur.

müslüman oradamısın? 
bir iki çocukla aile olmaya çalışanlar duyuyor musunuz? 
abileri ablaları kardeÅŸleri olmayan bir çekirdek aile olmak demek, 
ileride
abi, ablası halası, teyzesi, amcası olmayan nesiller olması demektir. 

ne derim biliyor musun?
bir toplumun gerçek zenginliÄŸi, çocuklarının birbirine “abi” ve “abla” diyebildiÄŸi son evde saklıdır.
o ev sönmediÄŸi sürece bu topraklarda vefa bitmez, merhamet tükenmez.

Allah rahmet eylesin, güzel insanlar böyle yetiÅŸir.
hem okuyan, hem okutan...
hem kardeÅŸ, hem baba...
hem omuz, hem dua...

iyi adam, 
baba adamdı.
o benim nureddin abimdi...

ökkeÅŸ başını kaldırdı, baktı. sonra sanki bir ÅŸeyler diyecek gibi oldu.
yutkundu, bir dua mırıldandı:

rabbim, o güzel nurettin abilerin izini yeryüzünde hiç eksik etmesin.
ve her evin duvarına, her çocuÄŸun kalbine ÅŸu duayı nakÅŸetsin:
kardeÅŸine sahip çıkmak, insanın kendi kaderine sahip çıkmasıdır.

dedi ve sustu...

paylaÅŸmaya deÄŸer gördüÄŸünüz yazılarımın dilediÄŸi kısmı dahil dostlarınıza ikrama açıktır.
bir gönle daha temas etmek iyidir. valla!