yoluna eÅŸlik eden kaderine kader baÄŸlar!

hayat dediÄŸimiz, 
başı ezelde yazılmış 
doÄŸumla ölüm arasına sıkışmış bir yolculuktan ibarettir. 
ve insan bu yolda, yürüdüÄŸü her adımda bir iz bırakır; 
kimi zaman kendi izini takip eder, 
kimi zaman baÅŸkalarının izine düÅŸer. 
yol dediÄŸin, yalnız yürünen bir patika deÄŸildir; 
kaderine sessizce ortak olan
lütfen dikkat: kadere ortak olmaktan bahsediyorum,
kimi zaman eÅŸin olur yanında, 
kimi zaman dostun, kimi zaman da bir yabancı.

“o, göklerde ve yerde ne varsa hepsini bilir; sizin gizlediklerinizi de, açığa vurduklarınızı da...” (teÄŸabün, 4) buyurur rabbimiz. iÅŸte tam da bu yüzden tanışıklık deyip geçmeyin. 
hiçbir buluÅŸma, hiçbir yol arkadaÅŸlığı tesadüf deÄŸildir. 
ezelde yazılan o ilahî senaryonun bir cümlesidir her tanışma, 
her vedalaşma, her ortaklık.

çünkü rabbimiz kaderi dokurken, yolları birbirine öyle incelikle örer ki, 
insan ancak yıllar sonra belki anlar: 
hiçbir ÅŸey rastgele deÄŸildir, 
hiçbir karşılaÅŸma boÅŸuna yaÅŸanmaz.
ne mi derim?
18 yaşında, sadece ama sadece üniversite okumak için gittiÄŸiniz 
şehrin bir evinde karşılaştığım şey,
musa'nın mısırı terk etmesi ve sonrası
dönüÅŸ yolunda karanlık çölde kaybolunca 
ateÅŸ almak veya yol sormak için gördüÄŸü ışığa gittiÄŸinde orada Allah'ı bulması neyse, o olur iÅŸte..

kaderine kader katmak,
sadece birlikte yaÅŸamak deÄŸil, birlikte olgunlaÅŸmaktır. 
bazen yolda gördüÄŸün biri, sana sabrı öÄŸretir; bazen bir baÅŸkası, ÅŸükrü… 
bazen de biri, fark ettirmeden senden bir parça götürür, eksiltir, hafifletir 
ya da tam tersi, yük bindirir. 

dost orada mısın 
yoluna eÅŸlik eden, yanına aldığın, birlikte yürüdüÄŸün, aynı havayı teneffüs ettiÄŸiniz kim varsa 
kaderinize kader katar...
“kiÅŸi dostunun dini üzeredir” buyurur resûlullah (sav). bu sadece bir uyarı deÄŸil, 
insanın tabiatına dair kadim bir gerçektir.
kiminle yürürsen, onun rengini alır, onun kokusunu taşır,
onun izine benzer izler bırakırsın.
bu yüzden, yanına kattığımız insanlara dikkat etmek gerekir. 
çünkü yol, beraber yürüdüklerimizle ÅŸekillenir.
dostların, içinde bulunduÄŸun cemiyet,
ortaklıkların 
sonuçta senin insan olarak 
ortalama kaliteni ve yürüdüÄŸün yolun izlerini ele verir...

üzerine gölgesi düÅŸen yakınlaÅŸmalar yolumuza zorluk katıyor veya öyle riski barındırıyorsa ondan uzaklaÅŸmak  terk etmek, mesafe koymak elzemdir.
ama ekonomik ÅŸeyler, veya akademik kariyer için yakın olmalar, 
veya koltuk, makam yükseltmek için. veya bilirsiniz iÅŸte eÄŸlence olsun diye yakınımıza kattığımız ne varsa 
gölgesine altına girmektir ve bu yakınlaÅŸmalar gerekiyor iÅŸte diyorsan eÄŸer;
rabbimiz buyurur: “biz insanı imtihan edeceÄŸiz; biraz korku, biraz açlık, biraz da mallardan, canlardan ve ürünlerden eksiltme ile...” (bakara, 155). 
iÅŸte bu eksiltmelerin çoÄŸu, bazen bir insan üzerinden gelir; ne yapacağını görmek ve göstermek ve öÄŸretmek için…

diÄŸer yandan yolun güzelliÄŸi
bazen bir çift gözün sevda dolu sana bakan sabrıdır,
bazen bir dostun sessiz duasıdır.
çünkü bil ki, “kalpler ancak Allah’ı zikretmekle huzur bulur” (ra’d, 28) 
ve o zikrin yankısı, çoÄŸu zaman yol arkadaşının dilinden dökülen bir “amin”de saklıdır.

hayat, nihayetinde “yolda olmaktır.” 
menzil, yalnızca senin çabanla deÄŸil; 
kaderine kattıklarının duasıyla, sabrıyla, sadakatiyle ÅŸekillenir. 

çünkü hakikat ÅŸudur: 
yol tek başına ağır gelir; 
ama Allah, yürüdüÄŸün her adımda sana bir eÅŸlik, bir omuz, bir dua, bir tebessüm lütfeder. 

ökkeÅŸ atladı, mustafam
iÅŸte o an anlarsın; 
hiçbir tanışıklık sıradan deÄŸildir, hiçbir yolculuk sahipsiz deÄŸildir.
sahibi Allah olan yola revan ol
ve yolu kolay edecek yakınlıklar ve gölgelikler edin 
dedi ve sustu 

paylaÅŸmaya deÄŸer gördüÄŸünüz yazılarımın dilediÄŸi kısmı dahil dostlarınıza ikrama açıktır bir gönle daha temas etmek iyidir. valla!