kimse sınanmadığı günahın masumu değildir

bir baÅŸkasının günahı, tökezlemesi ne bileyim iÅŸte taÅŸkınlığı diyelim 

insanların arasında muhabbete tat katar!

başkasının günahına üzüntü cümleler kurulurken
içten içe bir memnuniyet hali yüze sinmiş halde söylenir dururuz;
“yazık iÅŸte, hanımı /kızı neyse iÅŸte açtı başını, ayıp! derken 4 duvar arasında neler yaÅŸanır bilinmez…
sonra 
veya, biliyor musun koltuk sahibi olunca bizim ahmet sevindirik oldu, 
veya,
ne kadar ayıp, olur mu böyle, zenginsin tamam ama dün 
güzel bir genç kızla görmüşler,
günahı boynuna…
diye başlayan benzeri cümleler dökülür dillerden.

dost, sen henüz o ateÅŸin yakınına bile uÄŸramamışken, 
başkasının yanışına dudak bükme.
çünkü bazı günahlar vardır ki, 
sadece nasihatle deÄŸil; ancak ateÅŸiyle sınanarak anlaşılır.

insan, baÅŸkasının düştüğü çukura bakıp “ben düşmem” sanır. 
ama rüzgâr hangi yöne eser bilinmez.
nefs dediÄŸin, bizi yoldan ayrı düşürecek; 
fırsatını bulsa zincirlerini kıracak bir azgın attır.
bugün ayağında pranga vardır da duruyordur, ama ya yarın?
ya pranga gevÅŸerse?
ya zemin kayarsa? bazen sadece rüzgâr senin yönüne esmemiÅŸtir.
bazen nefs dizginlenmiş görünür; ama prangası gevşek, dizginleri çürükse
bugün tutuyordur kendini… ama ya yarın?
ayet der ki:
“çünkü nefs, daima kötülüğü emreder.” (yusuf, 53)

peygamber evlatlarının evladını kuyuya attıran kıskançlık,
bir sahabeye adım attıran zaaf,
bir evliyanın yüreÄŸini titreten bakış…
hepsi bir sınanmadır.

yusuf az daha ama az daha Allah'ın koruması olmasaydı  
gömleÄŸini önden yırtılacak hallerde bulurdu kendini 
“eÄŸer rabbinin burhanını görmeseydi, andolsun o da meylederdi.” (yusuf, 24)

zannederiz ki sadece “yapan” kirlenir.
oysa bazen günaha sadece 
burun kıvıran da günaha düşer, 
çünkü kibir de bir başka tür düşüştür.
kendisini temize çıkaranın kalbi karanlığa yaklaşır.
çünkü temize çıkarılan nefs, çoğu zaman kabarıp taşar.
ve biliyorsun iÅŸte:
şeytan ibadetinden değil, kendini temize çıkarmasından kovulmuştur cennetten.
günahkarı görünce elimiz değil, yüreğimiz titresin.
elini uzat da kaldırmaya niyetlen.
zira bugün onun düştüğü yer, 
yarın bizim imtihan alanımız olabilir.

gözümüzü diktiğimiz nice hataya aslında sadece bir an, bir ortam, bir şart uzaklığındayız.
“ben yapmam” dediÄŸin ne varsa, 
belki de sadece yapacak fırsatın olmamıştır.
bizim elimize  geçseydi o zenginlik, bizim önümüze çıksaydı o kadın/erkek,
o koltuk, makam ve güç 
ve bizde o yalnızlıkla kavrulsaydık...
kim bilir, ne yapardık?

o yüzden, günaha düşmemek övünülecek bir meziyet değil,
bir rahmettir rabbinden.
o rahmeti kendi gayretine baÄŸlayan,
nefsini ilahlaştırmaya başlamıştır.
çünkü “nefsini temize çıkaranı” rabbimiz uyarır. (necm, 32)
ve asıl dua şudur:
“rabbim! beni nefsimle baÅŸbaÅŸa bırakma, göz açıp kapayıncaya kadar bile…” 

ve hiç kimse sınanmadığı bir karanlıktan kendini tamamıyla temiz sayamaz.
o yüzden tevazu elbisedir bize yakışan,
kibir deÄŸil.
ve merhamet yakışır kalbimize, 
mahkemeler kurup yargılayan hüküm değil.

çünkü biz,
düşmemiş olsak da, düşebilirdik.
ve düşmüş olanlar da kalkabilir.
zira rabbimiz, bağışlamayı murad etti kendine.
bizimse, öğüt almayı…

ökkeş yani diyorsun ki mustafam;
“kimse sınanmadığı günahın masumu deÄŸildir…”

dedi ve sustu..