Arkamıza Bakmayalım

Hud Suresi 81: "Artık, ailenle beraber gecenin bir vaktinde yola çık; aranızdan kimse arkasına bakmasın"

Hz. Lut'a (as) Rabb'imiz mezkûr ayetin bir bölümünde öyle bir talimat veriyor.

Ä°nÅŸirah suresi 7: “Bir iÅŸten yorulunca baÅŸka bir iÅŸe koyul”

Ä°leriye bakmayı, hep ileri dönük olmayı, önümüze bakmayı ihsas-ihtar ediyor Ayeti Celile.

Yaratılışa uyanda budur. Önümüze bakmalı, önümüzde olana yoÄŸunlaÅŸmalıyız. Öne-ileriye-geleceÄŸe dair plan ve programlar dahilinde yaÅŸamalıyız.

Toplum olarak, yaÅŸadığımız hayat içerisinde sıkça düÅŸtüÄŸümüz yanlışlardan birisi de budur.

Arkamıza çokça dönüp bakmak.

Haliyle, arkaya çok dönüp bakınca gitmemiz gereken yer, varmamız gereken menzil unutuluyor. Ä°ÅŸ farklı mecralara kayıyor ve mesafe kat etme imkanını elden kaçırıvermiÅŸ oluyoruz.

Yola çıktıysak, yolun kararını aldıysak, yolun gerekli olduÄŸuna ikna olduysak, yürümemiz ve varmamız gerektiÄŸinin bilincine erdiysek neden arkaya bakalım ki?

Kilitlenmemiz ve kendimizi kilitlememiz gereken yön bellidir. Menzil ilerde-önümüzde, adres belli vira Bismillah demek ve adım atmak, yola revan olmak. Yapılacak iÅŸ budur.

Acaba arkadan başkaca gelen var mı? İşte bu soru bizi vuruyor-yıkıyor.

Bir kelamı kibar: “Işığı önüne al ve yürü, gölgen arkandan ister gelsin ister gelmesin” der.

Çok kararlar alıyoruz, plan ve projeler geliÅŸtiriyoruz. Birlikte hareket etme aÅŸkı ve ÅŸevkiyle bulunduÄŸumuz meclisin de bereketinden istifade ile aldığımız kararlar var. Lakin ondan sonra iÅŸ çatallıyor.

Sonra ilginçtir hep arkaya bakıyoruz. Gözler arkada, gelen var mı, kaç kiÅŸi, kimler geliyor acaba?

DüÅŸününüz karar aldık birlikte, bir hayırlı iÅŸe vesile olacağız. Karar alan tüm ÅŸahıslar uygulama günü geldiÄŸinde arkaya gözlerini dikmiÅŸler gelen var mı? diye bakınıyorlar. Ne olur sizce?

Muhakkak tebessüm etmiÅŸsinizdir.

Karar almak sorumluluktur. Sorumluluk da neyi gerektiriyorsa ona uyulmalıdır.

Önümüze bakıp “ben varım ya bu yeter” diyeceÄŸimiz yerde arkaya bakıyoruz. Hele arkadan gelen kimse yoksa veya sayı azsa, dizlerin feri kesiliyor, yığılıveriyoruz olduÄŸumuz yere.

Arkadan gelen insanların bizim aÅŸkımıza aÅŸk, ÅŸevkimize ÅŸevk, gücümüze güç katacağını elbette inkar etmiyorum-edemem. Bu haksızlık olur. Ama tek başımıza ümmet olma, tek başımıza cemaat olma becerisini, liyakatini, dirayetini neden ortaya koyamıyoruz. Ben onu sorguluyor ve tartışmaya açıyor-açmak istiyorum.

“Önce ben varım, ben var olmalıyım” demek en doÄŸru-çok doÄŸru olandır kanaatimce. Kaldı ki Kutlu Elçilerden (salat cümlesine) bunu öÄŸreniyor onlarda hep bunu görüyoruz.

Onlar bize arkaya bakmayın uyarısı yapıyorlar hayatlarıyla.

"Kavminin karşısına tek başına dikil, dava yoluna tek başına çık, arkana bakmadan yola revan ol. Menzile kilitlen". Ä°ÅŸte budur iÅŸin püf noktası.

Sonrası mı?

O Yüce kudretin yasasına göre ÅŸekillenecektir.

Eskiler eskimez kelamla ifade ederlermiÅŸ ya kendilerini. “Zaferle deÄŸil, seferle mükellefiz.”

Yani yola çıkmakla, önümüze bakmakla, öncü olmaya çalışmakla mükellefiz. Bırakın zaferi, zaferden bile sorumlu deÄŸiliz. Zaferden dahi sorumlu tutulmayan bizlerin, geriye, arkaya takılması, gözleri arkaya dikmesi neyle-nasıl izah edilebilir?

Biz iÅŸe önce kendi aÅŸkımızı koyalım, Allah Teâlâ yanımıza bir vezir-yardımcı-ardıl ihsan edecektir. Arkamızda birçok deÄŸeri var edecektir.

Arkaya bakan, yanlış yere baktığı için iÅŸe yanlış baÅŸlar.

Arkaya bakan, yolu unutur.

Arkaya bakan, sorumluluğunu ıskalar.

Arkaya bakan, yol alamaz.

Arkaya bakanın istikbali olmaz.

Önümüzde vahy gibi bir yol haritası, Vahy’in mücessem timsalleri, Enbiya gibi Kutlu Rehberler var.

Önümüzde olan bizi menzili maksuda vasıl eyleyecektir.

Yeter ki biz yanlış yere bakmayalım.

Bakmamız gereken yere müteveccih olalım.

Yasin AydoÄŸan