Sosyal Medya

Makale

Son zamanlar

tarihinde yayınlandı.

Yunus Emre, “dermanım yaÄŸma olsun” der. Bu dize, milletimizin tarihi yürüyüÅŸünü pek güzel özetler. Nasıl bir halden geldiÄŸimizi. Kıtanın birinci dizesini de yazalım: “Ä°kilikten usandım.” Åžimdi oldu.

‘Ä°kilik’ kelimesinin, kavramının yanına bir de atalar sözü ekleyelim: “Bir elle eken iki elle biçer.” Bunu, ‘birlik olan, dirlik olur’ ÅŸeklinde ÅŸerh edebilir miyiz? Bence evet. Türkçe böyledir, sözler sözlere kapı açar. Ä°ÅŸte onlardan biri: “Ekmeden biçilmez.” Basit ve kusursuz.

Milletimizin yolculuÄŸu, insanımızın ÅŸahitliÄŸi, atasözleri üzerinden pekala takip edilebilir. ÖrneÄŸin, “yer pek, gök yüksek, ne yapılabilir” sözü. Sadece kafamızı deÄŸil, kalbimizi de çalıştıran bir sorudur bu. Sorunun cevabını birçok yerde gördüm, buldum. Bu yerlerden biri de Malazgirt Meydan Muharebesi’nin yapıldığı düzlüktü. Orada, ‘millî mukadderat’ duygusu ete kemiÄŸe bürünüyor.

Ä°smail Kılıçarslan’ın deyimiyle, bu burada dursun.

***

Ejder OkumuÅŸ’un Ä°mandan Ahlâka Yenilenme isimli eserini yeni okudum. Tertemiz bir kitap. (Ä°nsan Yayınları, 2014)

Hz. Muhammed’in Åžahsiyeti baÅŸlığı altında maddeler sıralanıyor. Dört tanesini verelim: Güzel ahlâk sahibi bir insandı. Mütevazı ve sade idi. Aşırı deÄŸil, dengeli bir kiÅŸilikti. Düzgün karakter yapısına sahipti. (Sayfa 162)

Birinci madde, güzel ahlâk. Kitapta, ‘güzel ahlâk’la ilgili ayet ve hadis-i ÅŸeriflere de yer verilmiÅŸ. Bir tanesini yazımıza misafir edelim: “Güzel ahlâk; güler yüzlülük, cömertlik ve kimseyi üzmemektir.” (Sayfa 100, Tirmizi’den.)

Özetle; hayırlı iÅŸlerde el açıklığı, kimseye eziyet etmemek ve emin kimse olmak.

Güler yüzlülük, bana, nerede okuduÄŸumu hatırlamadığım bir ifadeyi hatırlattı: ‘Anadolu tebessümü.’ Sezai Karakoç’la ilgili bir yazıda geçiyor olabilir. Ä°ÅŸte bu tebessüm, bizi ÅŸu söze götürür, götürmelidir: ‘Dili güllü olmak.’

Kendimize bir bakalım. Ne durumdayız?

***

Cömertlik konusunda dünyanın sayılı ülkelerinden biriyiz. Belki de birinci. Milletimiz, iyilik ve yardımseverlik üzerine kurulmuÅŸ gibi. Buna karşılık, keskin bir ayrışmanın içindeyiz. Bütün gün birbirimize eziyet edip duruyoruz. AÄŸaçların kesilmesine itiraz ederken bile, utanılması gereken bir ayrımcılık yapıyoruz.

Sürekli gerginiz. Özellikle son nesil. Edebiyattan siyasete kadar çok gerginler. Bakınız: Aşırıya kaçmak.

Ölüye aÄŸlamayan, diriye gülmeyen insanlar haline geliyor muyuz? Galiba geliyoruz. Ä°ÅŸte bu durum, en yıkıcı ÅŸekilde, kalbimize, dilimize yansıyor. Gül, yerini dikene bırakıyor.

Hiç tanımadığımız insanlara rahatlıkla ‘yalancı’ damgası vurabiliyoruz. Ä°ÅŸin aslını, esasını bilmeden ve öÄŸrenme niyeti taşımadan. Birçok konuda tek taraflıyız. Bunun ‘tarafsız olmamak’ anlamına gelmediÄŸini söylemeliyim. Kısaca; hakkaniyetin uzağına düÅŸmek. Adil ve adaletli davranmamak. Halden anlamamak.

Bunları yapan bir kimseye güven duyabilir miyiz? Ä°timat ehli olabilir mi? Sorular ve sorunlar. Kendinden emin olmak ve kendine güven duymak, bizim için hangi anlamlara geliyor? Cevaplar arasında, ‘emin kimse olmak’ var mı?

***

Devam edelim. Artık iyice anlaşılmıştır ki, ‘tüten en son ocak’ta da bizi rahat bırakmayacaklar.

Burası, elde kalan tek tarladır. Bölünürse, aç ve açıkta kalırız.

Yılmaz Öztuna, Balkan Harbi’ni anlatan yazısında, “Yüz binlerce Türk, her ÅŸeylerini bırakarak, eriye eriye Ä°stanbul’a ulaÅŸtılar ve Anadolu’ya dağıldılar” der. (Balkan SavaÅŸlarının Kısa Tarihi.) Öneminden dolayı, Aram Andonyan’ın Balkan Harbi Tarihi kitabından da bir cümle alalım: “Türkler, sanki kendi toprağında deÄŸil de, düÅŸman bir toprakta savaşıyordu.”

Evet, eriye eriye Anadolu’ya gelen, sığınan milyonlarca insan. 93 Harbi’nden Birinci Dünya Savaşı’na kadar. Balkanlar, Kafkaslar. Elbette dahası ve sonrası da var. Ä°ÅŸte bu ricat sırasında, düÅŸüÅŸ anında, anlatılması imkânsız mezalimlere maruz kalınmıştır. Kazım Karabekir’in Erzurum’a girince gördüÄŸü manzarayı unutmak mümkün mü?

Åžöyle söylenir: ‘Önce delirtirler, sonra deli derler.’ Topraklarımız içinde yaÅŸanan bazı dramlara bu açıdan bakabiliriz, bakmalıyız.

Bugün, Afganistan, Irak, Suriye gibi ülkelerde yaÅŸanan da budur. Avrupa’da camilerin kundaklanması hadisesi de böyle bir niyet taşımaktadır.

***

Demem o ki, bizi tekrar delirtmelerine müsaade etmeyelim. Kendimize kıymayalım. Bunun yolu da, yazımız boyunca andığımız vasıflara talip olmaktan, iyiyi ve güzeli pekiÅŸtirmekten geçiyor.

Barış istemiyoruz, kardeÅŸlik istiyoruz. SoÄŸuk SavaÅŸ denilen o büyük yıkım, barışla beraber gelmedi mi?

Çözüm süreci ve baÅŸka ÅŸeyler. Bize lazım gelen, iÅŸbirliÄŸi deÄŸil, kader birliÄŸidir. Ancak bununla kurtulabiliriz.

Hayat bulmak deriz. Çünkü hayatı buluruz. Mesele, bulduÄŸumuzla ne yapacağımızdır. Onu, eksiksiz ve tertemiz bir ÅŸekilde sahibine teslim etmek. Yanlış yapmaya utanmak. Ne güzel bir duygudur o. Bu bizi, hafiflemiÅŸ bir ÅŸekilde, asıl yurdumuza götürür: Hay, haya, hayat.

Bu paragrafın yazımızla ilgisi olabilmesi için, ÅŸunu söylememiz gerekiyor: Milletimiz, Anadolu’da ve Ä°slâm’la hayat bulmuÅŸtur. Bu ikisine tekrar sarılmanın ve her ÅŸeye yeniden baÅŸlamanın zamanı gelmiÅŸtir.

Unutmayalım: ‘Ä°nsan mihnette, altın mihenkte belli olur.’

YENÄ°ÅžAFAK

Henüz yorum yapılmamış.

* İşaretli tüm alanları doldurunuz.